Rodzicielskie antynoble – ranking subiektywny

Prolog

Staram się nie osądzać innych rodziców. Z boku wiele rzeczy wygląda inaczej, niż z perspektywy pierwszoosobowej. Łatwo kogoś ocenić na podstawie chwili, jednostkowego wydarzenia, które równie dobrze może być wynikiem nieszczęśliwego zbiegu okoliczności albo mieć jakąś skomplikowaną i jak najbardziej wytłumaczalną przyczynę. Dlatego niniejszy ranking antyrodziców potraktujcie proszę z przymrużeniem oka. Ma służyć rozrywce i ewentualnie przyjrzeniu się własnym metodom wychowawczym (piszę to również do siebie, bo i dla mnie znalazło się miejsce w poniższym zestawieniu), niczemu więcej :).

Miejsce V     Ojciec – ryzykant

Źródło: Fotopolska.pl

Antynobel w kategorii „ojciec roku” wędruje do pewnego pana z Chojnic. Kilka lat temu, wypoczywając przy fontannie, zobaczyłam młodego tatę, który umieścił swoje dziecko (na oko maksymalnie dwuletnie) w pozycji klęczącej na widocznym na zdjęciu cokoliku. Sam usiadł sobie na ławce nieopodal i zatopił wzrok w ekranie telefonu. Oczywiście maluch, zostawiony sam sobie, bardzo chciał dosięgnąć rączką wody… Tylko przytomność innych osób zgromadzonych przy fontannie zapobiegła nieszczęściu.

Miejsce IV      Matka – pomadka

Teraz będzie o mnie. Historia z dzisiaj. Księżniczka obudziła się bardzo wcześnie i to w kiepskim humorze. Od rana była marudna, niczym nie chciała się na dłużej zainteresować. Wreszcie dorwała torbę od wózka, którą zabieramy na spacery. Uwielbia z niej wyjmować różne przedmioty i wkładać z powrotem. Ucieszyłam się, że ma bezpieczne zajęcie i poszłam się trochę oporządzić. W tej torbie znajdują się same Księżniczkowe szpargały, typu zapasowe pieluchy, etui na butelkę, podkład do przewijania, czasem jakaś czapeczka albo chustka. Co więc mogło pójść nie tak? Chociażby to, że po ostatnim spacerze nie wyciągnęłam stamtąd swojej pomadki do ust. Pisanie dalszego ciągu właściwie mogłabym sobie odpuścić, bo wystarczy odrobina wyobraźni, żeby wiedzieć, co trzynastomiesięczne dziecko jest w stanie zrobić przez 5 minut ze szminką. Na przykład wysmarować siebie od stóp do głów – jak najbardziej dosłownie. I jeszcze podłogę, kanapę i świeżo wywieszone pranie. Szczęście w nieszczęściu, że pomadka była dosyć jasna i nietoksyczna. Mam nauczkę na przyszłość… i przy okazji pretekst, żeby odwiedzić drogerię 😉

Miejsce III       Matko święta!

Kiedy odbywałam praktyki w szkole podstawowej, podeszła do mnie mama sympatycznej piątoklasistki – takiej pyzatej, spokojnej intelektualistki. Oznajmiła mi, że Marysia spóźni się chwilkę na zbiórkę przed jutrzejszą wycieczką, bo musi rano poadorować w kościele Pana Jezusa. Przyjęłam ten fakt do wiadomości i na tym mogłaby się sprawa zakończyć, ale mama mówiła dalej. Dowiedziałam się, że Marysia jest nadpobudliwa, ma za dużo złej energii i dlatego trzeba ją wyciszać. Z tego też powodu Marysia co rano chodzi do kościoła na pierwszą mszę, a potem leży krzyżem przed ołtarzem, żeby się uspokoić. No i właśnie dlatego spóźni  się jutro na tę zbiórkę.

Żebym nie została źle zrozumiana – sama jestem wierząca. Był czas, że też chodziłam w dni powszednie na poranne msze (chociaż nie bez znaczenia był fakt, że miałam chłopaka – ministranta… 😉 ). Uważam, że każdy ma prawo do własnych praktyk religijnych, o ile nie krzywdzą drugiego człowieka… No właśnie. Tak się zastanawiam, czy zmuszanie dwunastolatki do codziennego leżenia krzyżem na zimnej posadzce to rzeczywiście dobry sposób na pozbycie się „złej energii”. Chociaż – skoro Marysia była grzeczniutka i ułożona, to najwidoczniej działało 😉

Miejsce II       Jasiu, nie kop pani, bo się spocisz

To było chyba ze dwa lata temu. Jechałam pociągiem, takim bez przedziałów, z poczwórnymi siedzeniami, na egzamin. Po drodze chciałam się jeszcze pouczyć. Pod koniec trasy, kiedy wagon był już prawie pełny, dosiadła się do mnie mama z synkiem, chyba niewiele starszym, niż obecnie moja Księżniczka. Przyznam uczciwie, że nie byłam tym zachwycona, ale też nie należałam nigdy do osób, którym jakoś szczególnie przeszkadzają dzieci w przestrzeni publicznej. Pomyślałam, że trudno, najwyżej z dalszej nauki nic nie wyjdzie. Chłopczyk był zresztą całkiem sympatyczny, bardzo ciekawy świata… a jego mama najwidoczniej postawiła sobie za cel wspieranie tej ciekawości, choćby po trupach. Posadziła go sobie na kolanach, pokazując mu widoki za oknem. Kiedy po chwili malec zaczął się nudzić, usłyszałam: „Wojtusiu, a teraz pani się przesiądzie, a my sobie zobaczymy widoczki z drugiej strony”. To ja byłam tą panią, co „się przesiądzie”. I nie miałabym nic przeciwko spełnieniu tego kaprysu, gdybym została o to w jakikolwiek sposób poproszona, a nie postawiona przed faktem dokonanym, w dodatku w trzeciej osobie. Udałam więc, że nie słyszę. Kobieta jednak się nie poddała i oznajmiła synkowi rozżalonym głosem: „Bardzo mi przykro, Wojtusiu, pani ci chyba jednak nie chce ustąpić”. Właściwie nie wiedziałam, jak mam się zachować… przeprosić ją za mój brak wychowania, czy od razu zabić? Mruknęłam, że wystarczyłoby poprosić i przesiadłam się naprzeciwko. Wojtuś pooglądał widoczki z drugiej strony, po czym zapragnął wrócić na poprzednie miejsce. Wróciłam więc i ja, a chłopczyk w dowód wdzięczności zaczął mi grzebać w torebce. Jeśli miałam jeszcze jakiekolwiek nadzieje, że moja współpasażerka dostrzega istnienie świata pozawojtusiowego, to w tamtym momencie one prysły. Owszem, zareagowała na poczynania synka. Jak? „I cio tam pani ma fajnego? Chusteczki, tak? I cio jeście?” Na końcu języka miałam odpowiedź, że magazyn z ostrym porno i chętnie pozwolę Wojtusiowi pooglądać obrazki. Zamiast tego, wycedziłam tym samym językiem: „Chyba nić fajnego, wieś?” i zamknęłam torbę. Wojtuś chyba nie był za bardzo rozczarowany, bo z pełnym zaangażowaniem oddał się przeglądaniu zawartości śmietniczki. Mamie to nie przeszkadzało, śmietniczce najwyraźniej też nie. No cóż.

Miejsce I      Matka – spadochron

Uczyłam kiedyś nastolatka, którego mama najchętniej usłałaby mu drogę do szkoły poduszkami, żeby broń Boże nie nabił sobie przypadkiem guza. Już w pierwszych dniach pracy z nim zauważyłam, że chłopak jest zupełnie niesamodzielny. Jeśli czegoś nie wiedział, nie potrafił zapytać; jeżeli czegoś nie pokazało mu się palcem, to nie zrobił. Miał trudności w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami, sam nie wykazywał bowiem żadnej inicjatywy i liczył, że koledzy sami się nim zaopiekują i zaproszą go do swojej paczki. Na początku myślałam, że jest chorobliwie nieśmiały, ale szybko okazało się, że po prostu mama zawsze wyręczała go we wszystkim. W procesie edukacji objawiało się to tym, że negowała praktycznie każdą jego ocenę, pisząc do nauczycieli (zwykle obraźliwe) maile, których główną tezą było to, że ona najlepiej zna swoje dziecko i wie, na ile ono opanowało biologię/historię/niemiecki etc. A pedagodzy są niekompetentni, niedouczeni i wyżywają się na jej biednym synku. Prawdziwy szok przeżyłam jednak w momencie, kiedy odkryłam, że szesnastoletni chłopak nie potrafi nakryć do stołu… i nie mówię tu o organizacji przyjęcia dla królowej brytyjskiej, tylko o położeniu talerza i zwykłych sztućców obiadowych.

Epilog

Kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci klockiem. Wszyscy rodzice mają na koncie mniejsze lub większe wpadki, choć niektórzy zaliczają naprawdę spektakularne. Jestem ciekawa, komu i za co Wy przyznalibyście rodzicielskiego antynobla?