Fortuna kołem się toczy, a potem włazi w cudze buty

No i stało się. Wróciłam do pracy na całego. Do pełnych obrotów trochę mi jeszcze brakuje, ale się rozkręcam. Najtrudniejszy był oczywiście pierwszy dzień – chodziłam po szkole i uparcie próbowałam sobie przypomnieć, co ja tam właściwie robię. Odeszłam na urlop macierzyński z dnia na dzień, z większością grona pedagogicznego (o uczniach nie mówiąc) nie zdążyłam się nawet pożegnać. A teraz w podobnym trybie trzeba było pojawić się z powrotem, od razu dołączając do edukacyjnego szaleństwa. Szybko jednak doszła do głosu moja belfrza natura – wystarczyło miłe przywitanie z kilkorgiem podopiecznych na szkolnym korytarzu i przypomniałam sobie, dlaczego wybrałam ten zawód. Z miłości do młodzieży, znaczy się… no bo przecież nie dla pieniędzy.

Jeżeli przypadkiem widzieliście w telewizji te bajońskie sumy, które podobno po podwyżce mają zarabiać nauczyciele, to błagam, wymażcie je z pamięci. Nigdy w życiu nie widziałam na pasku wypłaty (o koncie w banku nie mówiąc) kwoty nawet zbliżonej do tej, jaką według oficjalnych danych powinnam teraz otrzymywać. Żeby było zabawniej, w zeszłym roku również dostałam (szumnie zapowiadaną przez wiadomą panią minister) podwyżkę, około 60 zł brutto… w miejsce której odebrano mi dodatek w wysokości 100 złotych netto. W firmie mojego męża nazywa się taki zabieg „podniżką”. Swoją drogą jest to mistrzostwo propagandy – jak to zrobić, żeby ludziom zabrać, po czym publicznie powiedzieć, że się dało i w dodatku nie skłamać… Orwell pełną gębą.

Wróciłam zatem do pracy za te wirtualne miliony miesięcznie, Księżniczkę zostawiając z nianią (zatrudnioną z polecenia i już przez nas sprawdzoną). Ze względu na czas spędzany z małą i piękną wiosnę za oknami niania poprosiła o przywiezienie jej wózka, żeby mogła wychodzić z naszą córą na spacery. W minioną niedzielę wydobyłam więc z piwnicy stary powóz pociechy (taki, wiecie, 3 w 1 o wyglądzie kombajnu, za to solidny i wygodny). Wyprałam i umyłam co trzeba, po czym przystąpiłam do pompowania kół. Tu pojawił się pierwszy problem, czyli awaria pompki. Pojęcia nie mam, jakim cudem najprostsza pompka za 19,99 z Allegro może się popsuć, ale tak się właśnie stało. Wspaniale, jego mać. Mąż w delegacji, sklepy zamknięte, dziecko płacze, a ja umorusana po łokcie latam po sąsiadach w poszukiwaniu pompki. Kochany pan Zenek spod czwórki przeszukał całą piwnicę. Znalazł trzy sztuki – samochodową, rowerową i uniwersalną. Żadna nie pasowała. Zaczęłam podejrzewać, że wentyle rzeczywiście są od kombajnu. Po dwóch godzinach się poddałam. Wpakowałam wózek do bagażnika, a następnego dnia w okienku gnałam z wywieszonym jęzorem do sklepu po odpowiedni sprzęt. Na szczęście kupiłam. Wieczorem napompowałam koła, a kolejnego ranka z dumą przytwierdziłam je do wehikułu. Satysfakcja nie trwała długo, bo przy okazji wyszło na jaw, że w jednym z kółek zepsuł się mechanizm blokujący je na osi, przez co koło spadało. A mąż nadal w delegacji… Mówi się trudno, zamówiłam nowe. W międzyczasie jakiś pan Miecio, znajomy niani, naprawił prowizorycznie tamto uszkodzone. Dobre i to. Mamy więc happy end. Straty własne wyceniłam na: 50 zł za kółko, 30 za pompkę, łącznie 3 godziny straconego czasu, złamany paznokieć i tonę niepotrzebnych nerwów. Najważniejsze jednak, że wózek jest u niani, a Księżniczka dzielnie w nim podróżuje. I właśnie tego będzie dotyczyła ostatnia część niniejszego wpisu. Jest to historia opowiedziana mi przez opiekunkę, ja ją tylko poniżej parafrazuję.

Korzystając z pięknej pogody, niania zabrała moją córę na długi spacer. Po drodze odwiedziły sklep obuwniczy. Mała była grzeczniutka, rozdawała uśmiechy, och i ach. Opiekunka spokojnie pomierzyła buty, kupiła wybraną parę i udały się z Księżniczką w drogę do domu. Musicie wiedzieć, że niania mieszka na ostatnim piętrze typowego wieżowca. Klatka schodowa jest wąska, a winda startuje dopiero z wysokiego parteru. Trzeba więc z wózkiem (który razem z moim dzieckiem waży jakieś 25 kilo) wdrapać się najpierw po schodach, a potem manewrować po ciasnej przestrzeni, żeby dotrzeć pod drzwi mieszkania. Kiedy już się to udało, niania wyciągnęła Księżniczkę z wózka… razem z nowiutkim butem, który cwaniara zakosiła z półki i ukryła gdzieś w swojej karocy. Cóż było robić? Dawaj z powrotem: korytarz, winda, klatka, schody, droga do obuwniczego, zwrot „łupu”, a potem jeszcze raz w drugą stronę. Podobno zarówno obsługa, jak i ochrona sklepu były zaskoczone całą sytuacją, bo nikt nie zauważył tej zuchwałej kradzieży. 😉

W zeszłym tygodniu podczas codziennych zakupów z córką zdążyłam tylko sięgnąć po banany, żeby w rączkach małej znalazło się jabłko. I tak sobie myślę… Ja bez podwyżki, Księżniczka z lepkimi łapkami… Może założymy jakąś kameralną grupkę przestępczą? Jak znam życie, to byłaby to co najwyżej polska wersja gangu Olsena, ewentualnie Braci Be. Na wszelki wypadek od razu zapytam: zna ktoś jakiegoś dobrego adwokata?